Bir Misafirhanede Hatırda Kalan

 Benim yolum yıllardır şehir şehir, ilçe ilçe, kasaba kasaba uzanır. Gittiğim her yerde konaklamak için önce otellere değil, devlet kurumlarının misafirhanelerine bakarım. Çünkü oralar sadece kalınan yerler değil, insanın kendini güvende hissettiği emanet duraklardır. Zamanla birçok misafirhanede kaldım; ama insanın kendi memleketine, büyüdüğü sokaklara misafir olarak dönmesi bambaşka bir duygudur.

Ege’den birkaç günlüğüne memleketime geldiğimde, yine bir devlet misafirhanesinde konaklamayı tercih ettim. Van Devlet Demiryolları’nın Lojistik Birimi’ne bağlı bu misafirhane, daha kapısından içeri adım atar atmaz insana tanıdık bir sükûnet sunar. Sessizliği bile yerli yerinde, ferahlığı bile düşünülmüş bir mekândır burası.

1964 yılında inşa edilen bu yapı, yıllara direnmiş bir bina olmanın ötesindedir. Bugün hâlâ bu kadar diri, bu kadar bakımlı ve bu kadar insana iyi geliyorsa, bunda Van Devlet Demiryolları Lojistik Müdürü Tahirhan Gencer’in emeği ve vizyonu vardır. Üstelik bunu yazarken benim için duygunun başka bir ağırlığı daha var; Bir insanın kendi memleketinde, kendi köklerinden gelen birinin böyle bir işe imza atması, bu denli güzel bir eseri ortaya koyması, benim için yalnızca takdir değil, gurur sebebidir.

Bu bina onun elinde sadece yenilenmemiş; korunmuş, kollanmış ve adeta yeniden hayata kazandırılmıştır. Mis gibi yataklarından ferah duş kabinlerine, dolabından en ince ayrıntısına kadar her köşede bir özen hissedilir. Bu özen, makamdan değil; sorumluluk duygusundan, sahiplenmekten gelir.

Ama bir mekânı gerçekten yaşatan, içine girildiği anda hissedilen ilk andır. O ilk anda da sosyal tesis sorumlusu Sinan Bey ve yardımcısı Fatih Bey karşılar insanı. Samimi yüzleri, sıcak halleri ve doğal tavırlarıyla bir misafiri değil, sanki evine dönen birini karşılar gibidirler. Bu içtenlik, insanın içini ısıtan, kelimelere dökülmesi zor ama kalpte kalan bir mutluluk hissi bırakır.

Kısa bir konaklamadır belki; fakat insan oradan dinlenmiş olarak değil, değer görmüş olarak ayrılır. Çünkü burada yalnızca yatacak bir yer değil, korunmuş bir misafirlik anlayışı vardır. Tahirhan Gencer’in bıraktığı düzen, Sinan Bey ve Fatih Bey’in insanî dokunuşlarıyla birleşince, bu misafirhane bir tesis olmaktan çıkar; hatırda kalan bir durak olur.

Ve insan böyle bir yerden ayrılırken şunu bilir:

Bazı insanlar görev yapar, bazıları emanet taşır. İşte burada, emanetine sahip çıkan insanların izi vardır.